De poederkriebels beginnen weer op te komen bij de echte off-piste liefhebbers. De berichten met poederalert #10 vliegen ons om de oren. Moeten we dan achter ons bureau blijven zitten, of moeten we dit weekend gaan inpakken om de verse sneeuw zelf te kunnen ervaren? Ik ben niet meer te houden in ieder geval.
Laatst schreef ik al een bericht over het achterlaten van de Alpen. Hoe moeilijk dat is, om dan het bergachtige landschap met sneeuw in te ruilen voor het druilerige Nederlandse klassieke weerbeeld. Momenteel zit ik ook achter mijn bureau en kijk met verlangende ogen naar de prachtige poedervideo’s en foto’s die met grote getalen langskomen. Hoe verleidelijk is het dan om vrijdagochtend de auto in te pakken om vervolgens zaterdag te vertrekken?
Al dromend zit ik te denken hoe ik mijn opdrachtgever moet gaan uitleggen dat ik vrijdag, zaterdag, zondag en maandag naar de sneeuw verhuis, omdat ik mijn kriebels niet in bedwang kan houden. Een opdrachtgever die zelf een bloedhekel heeft aan kou en bij mijn smachtende verhalen alleen maar kan zeggen: “Laat mij maar lekker op een strandbedje liggen met stralende zon”. Bij voorbaat weet ik al dat het een zware klus gaat worden om hem te overtuigen van mijn passie en obsessie voor die puntige elemenenten die in de winter witgekleurd zijn. De Alpentoppen die garant staan voor plezier en genot.
In diezelfde droom zie ik mezelf staan op 2.400 meter en voel de sneeuw kraken onder mijn skischoenen. De verse sneeuw dat nog maar net een paar uur de tijd heeft gehad om zich te nestelen tussen al reeds bestaande sneeuwvlokken. Met een hart dat gemiddeld twee keer zo veel toeren maakt dan normaal, doe ik mijn skischoenen strakker en trek de mijn rits van mijn jas omhoog. Niets lijkt mij nog te weerhouden van de eerste verse sporen in de poedersneeuw. De poedersneeuw die met #10 werd aangekondigd op de Nederlandse wintersportwebsites en waar met hoge verwachtingen naar uit gekeken werd.
Net als ik wil starten met mijn ‘first track’ wordt mijn prachtige droom onderbroken door een rinkelende telefoon. De welbekende naam van mijn opdrachtgever verschijnt in beeld, waardoor ik genoodzaakt ben om het rode streepje naar rechts te ‘swypen’. Een paniekerige stem aan de andere kant herinnert mij eraan dat ik om 17.00 uur een deadline heb en of ik een beetje tempo wil maken. Knipperend met mijn ogen kom ik weer langzaam op aarde en zit jammerend na te genieten van mijn prachtige droom. Wanneer zal dit weer werkelijkheid gaan worden?
Ik heb geboekt en zie jullie vrijdag in de sneeuw!
