Jammer genoeg is er bij een wintersportvakantie een moment van komen en gaan. Je rijdt aan het begin van je vakantie het wintersportdorp binnen en hebt het heerlijke gevoel dat je nog een hele week voor je hebt. Naarmate de dagen vorderen komt het moment dat je de Alpen weer moet verlaten steeds dichterbij. Een gevoel dat je zo veel mogelijk probeert te ontlopen, maar jammer genoeg onvermijdelijk is.
Het moment dat je een glimp opvangt van de eerste bergen zorgt bij mij altijd voor een vreugde momentje. De heerlijke gedachte dat je de komende dagen omringd bent door de natuur en deel uit maakt van een compleet andere cultuur. Voor veel mensen de ideale manier om de knop op 0 te zetten en echt vakantie te vieren. Eenmaal voorbij Munchen weet je dat de eerste witte bergtoppen zichtbaar gaan worden en de snelwegen plaats zullen maken voor smalle bergwegen.
Bij het in ontvangst nemen van de ski’s, het kopen van je skipas en vervolgens wachten in de eerste lift naar boven, beginnen de kriebels naar boven te komen. Straks kan ik mijn eerste sporen weer zetten in de sneeuw. Een moment waar ik maandenlang naar uit heb gekeken heb, wordt binnen een paar minuten weer werkelijkheid.
Halverwege de week beginnen meestal al de verhalen over de terugreis: “Nog maar een paar dagen en dan gaan we al weer terug naar huis, op welke dag zullen we vertrekken, want er wordt weer enorme drukte verwacht op de snelwegen naar Nederland”. Verhalen waar ik halverwege de week liever nog niet aan denk, maar jammer genoeg in de openbare restaurants niet te vermijden zijn.
Het inpakken is weer begonnen. Met pijn in je hart start je met het netjes opvouwen van je spullen in de koffer. De was doe je in een grote waszak en wat in Nederland alleen even uitgehangen hoeft te worden vouw je netjes op. Bij het opruimen van je overhemden, komt het gevoel dat je straks weer in dat zelfde overhemd achter je bureau zit steeds dichterbij. Je maakt de ski’s schoon en brengt ze terug naar het verhuurbedrijf. Het overhandigen van de ski’s aan de iets-te-vriendelijke Oostenrijker is het moment dat je de knop omschakelt en met je hoofd bij de Duitse snelwegen zit. De terugreis kan gaan beginnen!
Voor je gevoel heb je het goede tijdstip uitgekozen om te vertrekken, maar desondanks sluit je achter aan in de files. Nadat je in vier uur tijd nog maar 200 kilometer hebt afgelegd, begin je te beseffen dat je wellicht toch een andere beslissing had moeten nemen. Bij het binnenrijden van je woonplaats kijk je naar de klok en maak je de balans op. “We hebben nog nooit zo een lange terugreis meegemaakt, volgende keer gaan we in de nacht rijden”. Een zin die jullie ongetwijfeld bekend voor zal komen. Nog een dagje genieten van je vakantie en dan gaat het ‘echte’ leven weer beginnen.
Daar zit je dan weer: achter je bureau, netjes in dat opgevouwde overhemd, alle mail weg te werken die de afgelopen vakantieweek is opgestapeld. De beste wensen voor het nieuwe jaar stromen je tegemoet en het handenschudden komt in de eerste ochtend al je neus uit. Je lacht vriendelijk, doet je verhaal over de vakantie en zegt met moeite dat je weer helemaal fit bent voor een lange periode van werk.
Bij deze gedachte kan ik alleen maar denken: Wanneer mag ik de latten weer onderbinden en genieten van de natuur die mij het meeste geluk brengt: de Bergen!
