‘Ik ben een skileraar en ik ben het helemaal’, kennen jullie die al? Nou, de videoclip spreekt boekdelen. Maar wat is de kracht nou van dat rode pak waarin deze professionele skiërs met hun kinderklasjes achter zich aan de berg afsjezen? Iedere wintersporter betrapt zichzelf er wel eens op dat hij of zij de skileraar nakijkt, wanneer deze langsloopt of langs-skiet. Komt dit door het felrode pak dat de skileraar aanheeft of heeft een leraar een bepaalde uitstraling?
Lang niet iedere skileraar heeft de ‘looks’ met zich mee. Zeker met een helm zo groot als de hoed van Calimero en een lompe goggle erop, wordt de skileraar er niet bepaald knapper op. Bovendien staan de leraren bekend om hun aanwezigheid in de après-ski, waardoor de kilo’s eraan vliegen. Toch hebben zij een bepaalde uitstraling door de verantwoordelijkheid die zij op zich nemen.
De piste
Hoe enthousiaster de leraar met zijn groep doet, hoe meer de toeristen naar de betreffende leraar staren bijvoorbeeld vanuit de lift. ‘Dat hij dat zo leuk doet he, goh wat knap’ sprak een skiër in de lift naast mij in Gerlos. De betreffende leraar stond te springen en te dansen met zijn vijf-jarige kinderen die in grote pizza de piste afgleden. Hoepels in de handjes alsof de kinderen allemaal de chauffeur zijn van een schoolbus: het ziet er aandoenlijk uit. Want zeg nou zelf; vanuit de lift bewondert toch iedere skiër de rode pakken die een zwerm kinderen of onhandige volwassenen achter zich aan hebben.
De après-ski
Na de les duiken de leraren massaal de kroegen in. Nog met hun rode pak aan genieten zij van een welverdiende biertje. Ook hier valt ons weer op dat een rode zwerm zich in een hoek verzamelt en het bijzonder gezellig heeft met elkaar. Vanuit onze positie als ‘toeristen’ zien wij dat de skileraren en toeristen weinig met elkaar praten. Het lijkt wel of toeristen niet af durven te stappen op de rode menigte, door het aanzien dat zij voor deze groep lijken hebben. De hoge muur tussen de twee groepen maakt het lastig om contact met elkaar te zoeken. Wanneer een knappe dame in het rode pak zich verplaatst van de ene kant van de kroeg- naar de andere kant, zien wij dat de toeristen automatisch plaatsmaken zodat deze dame eenvoudig door kan lopen en haar ook vooral nakijken, maar er niet op afstappen. Ook hiervan verdenken wij weer de uitstraling en de definitie ‘skileraar’.
De muur tussen de skileraar en toerist wordt naarmate de avond vordert kleiner. Niet in de après-ski bar springen de vonken over, maar juist tijdens de late uurtjes in de discotheken van de bergdorpjes worden de definitieve contacten gelegd en vormen zich de verhalen die met veel plezier thuis naverteld worden. Maar laten we eerlijk zijn: ondanks deze opvallende ski-jas, schuilt er in iedere skileraar een mens met een heel klein hart die ook behoefte heeft aan echte liefde.
Viel Spass!
