Deze week zag ik een filmpje over een blinde skiër, een geweldige ervaring voor iemand die niks kan zien. En de afgelopen dagen heb ik een klein beetje ervaren hoe deze man zich voelde. Maar dan zonder de glimlach die hem zo typeert. Want na een paar dagen van absolute weelde in Veysonnaz en Nendaz draaide het ontdekken van Verbier uit op een total wet windy white out.
We zagen niks. Geen piste, geen Mont Fort, geen mooie afdalingen naast de piste. Zo is het soms ook. Helaas. Maar aan de andere kant: de Alpen hebben nog steeds veel sneeuw nodig en daar moet het voor sneeuwen. En ondanks het weinige zicht hebben we nog wel een paar leuke afdalingen kunnen maken. En we kregen gratis soep in een leuk chalet naast de piste, dat is (zeker in Zwitserland) pure winst. Wegrijden uit een regenachtig Veysonnaz na een week van sneeuwdumpen is teleurstellend, maar ook die zal ik vergeten. De afdalingen door 40 cm verse poeder niet. Op naar de Aletsch Arena, Bettmeralp om precies te zijn.
