(Toer)skiën in Garmisch-Partenkirchen en slapen op de berg: een bijzondere ervaring!

In maart werden we uitgenodigd door het Zweedse merk Fjällräven voor een bijzonder event: de nieuwe collectie testen tijdens een toerskitocht in Garmisch-Partenkirchen, waarbij we ook op een bijzondere plek bleven slapen! En in het kader van ‘nu ik er toch ben’ knoopte ik er ook een paar uur in het skigebied van Garmisch-Partenkirchen aan vast, daar was ik nog nooit geweest. Optimale omstandigheden? Nee. Onder de indruk? Ja!

Met de trein naar Zuid-Duitsland

Sinds december 2024 rijdt er een rechtstreekse trein tussen Amsterdam en München. En aangezien ik op pad ben met al mijn skispullen, kies ik voor deze optie. ’s Ochtends om 08.30 uur stap ik in Amsterdam in en om 16.00 uur ’s middags sta ik al in München: daar kan ik met de auto eigenlijk niet tegenop! Vervolgens is het nog een uur naar Garmisch-Partenkirchen.

Over Garmisch-Partenkirchen

Garmisch-Partenkirchen is een levendige stad in het zuiden van Duitsland met een rijke cultuur en internationale uitstraling. Tegelijkertijd is het ook een veelzijdige wintersportbestemming. Een van de hoogtepunten – letterlijk – is de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland met 2962 meter. Bovenop de berg ligt een klein gletsjerskigebied, waar je kun je rekenen op een hoge sneeuwzekerheid en zo’n 20 kilometer aan pistes.

Daarnaast is er het skigebied Garmisch-Classic, dat ruim 40 kilometer aan pistes telt op de flanken van de Hausberg (1310 m), Kreuzeck (1651 m) en Osterfeldkopf (2050 m). Tot slot is er nog de Eckbauer. Het gebied is klein – met iets minder dan 4 pistekilometers – maar ligt direct bij de iconische skischans van Garmisch, wat het toch de moeite waard maakt voor een kort uitstapje.

Rondje skiën in Garmisch Classic

Aangezien ik in de ochtend maar een paar uur heb om de piste op de gaan, kies ik voor het grootste skigebied Garmisch Classic. Met de Hausbergbahn vertrek ik vanuit een groen dal de berg op. Er is deze winter uitzonderlijk weinig sneeuw gevallen, het is behoorlijk warm en het skigebied ligt niet hoog, dus ik ben heel benieuwd wat me te wachten staat boven. Na twee afdalingen kan ik zeggen: het valt me alleszins mee! Het is een bewolkte dag, dus de sneeuw heeft niet te lijden onder de zon en eigenlijk liggen de pistes er gewoon prima bij!

De steilste zwarte piste van Duitsland: Kandahar

Wanneer je in Garmisch Classic bent kun je natuurlijk niet om de beroemdste piste van het skigebied heen: de Kandahar. Deze zwarte piste is de steilste van Duitsland en kent een maximaal hellingspercentage van 92%. Vanaf boven heb je een fantastisch uitzicht over het dal en de piste die voor me ligt is helemaal leeg! Ik heb deze beroemde Worldcup afdaling helemaal voor mezelf, wat een feest! Moeilijk? Nou dat valt vandaag echt reuze mee, de sneeuw is goed, maar de benen gaan goed branden na ruim 3 km en bijna 1000 hoogtemeters.

Indrukwekkende uitzichten

Hoewel het geen prachtige dag is, heb ik plezier op de pistes en maken de uitzichten een behoorlijke indruk op me. Zeker op het hoogste punt van het skigebied op de Osterfelderkopf (2057 meter) bij Alpspix waar je uitkijkt over flinke rotsmassa’s, ben ik even stil. Ook als ik de rode piste 15 naar beneden glijdt, kijk ik m’n ogen uit tussen de rotsen. De tijd gaat veel te snel en voor ik het weet is het 13.30 uur en moet ik richting het Kreuzjochhaus. Hier begint het event van Fjällräven over een uurtje.

Logeren in het skigebied

Het Kreuzjochhaus is een bijzondere plek in het skigebied van Garmisch Classic en ik begrijp wel waarom Fjällräven deze locatie heeft uitgezocht om haar nieuwe collectie te presenteren en te laten testen. Het is een berghut, maar dan in een luxe vorm, zonder het karakter van een berghut te verliezen. Je deelt net als in een hut slaapkamers en badkamers, maar het ziet er allemaal supermooi uit. Er is zelfs een wellness en jaccuzzi met uitzicht.

Presentatie en een gezellige avond

Na een welkomsdrankje is het tijd voor de presentatie van de nieuwe Bergtagen collectie van Fjällräven, waar je in dit artikel meer over leest. Nadat de kleren voor de toerskitocht van de volgende dag zijn gepast, gaan we aan tafel voor een heerlijk 5-gangen diner. Er wordt hier letterlijk en figuurlijk gekookt op hoog niveau. Om 22.00 uur gaan we in groepjes met de berggidsen om tafel om de toerskitocht die morgen op het programma staat te bespreken. Ruim een uur later kruip ik onder het gezellige rood-wit geblokte dekbed in het stapelbed.

Vroege start

Na een vroeg ontbijt om 06.00 uur beginnen we op tijd aan de toerskitocht. We lopen eerst door het skigebied over de piste, maar doordat alle liften nog gesloten zijn, is dit toch een bijzondere ervaring. Bij de rode piste 16 gaan de vellen voor het eerst van de ski’s en maken we een afdaling. Beneden plakken we de vellen er weer op en lopen het bos in. De bedoeling is dat we naar de Alpspitze gaan, maar al snel blijkt dat er te weinig sneeuw ligt en moeten we de route aanpassen.

De klim naar boven is het doel

Het fijne van toerskiën is, dat een tocht op zich al prachtig is en de route aanpassen in dit geval ook geen enkel probleem. De sneeuw is hier en daar wel echt uitdagend, of eigenlijk het gebrek aan sneeuw op sommige plekken. Ik kukkel op een gegeven moment dan ook ineens zo’n tien meter zijwaarts naar beneden doordat een tak breekt waar al zeven mensen overheen waren gegaan; dit is me nog nooit gebeurt tijdens het klimmen en schrik dan ook behoorlijk. Gelukkig kom ik er met slechts een paar schrammen vanaf. Even overweeg ik om te stoppen, m’n benen trillen, maar de gids weet me te overtuigen een stukje zonder ski’s te lopen en ze weer aan te klikken waar meer sneeuw ligt. Als we een kwartiertje later aan een supergezellige fika (koffie met wat lekkers) op de berg zitten, ben ik blij dat ik niet heb opgegeven. Zelfs de zon komt even door!

Beter naar beneden

Nu ik een onwisbare indruk heb gemaakt op mijn groepsgenoten door mijn valpartij tijdens het klimmen, wil ik tijdens de afdaling niet weer opvallen als enige Nederlander in het gezelschap. Ik concentreer me op m’n techniek en kom – tot mijn eigen verbazing – best lekker naar beneden in de uitdagende sneeuwcondities en tussen de bomen door. Dat geeft een goed gevoel! Tijdens de derde en laatste klim van de dag merk ik dat de batterij wel een beetje leeg is. Als een oude diesel tuf ik langzaam de berg op, maar ik kom er wel. Terug bij de berghut staan en koude drankjes en een heerlijke lunch op ons te wachten. Wat een heerlijke afsluiter van deze korte, mooie, intensieve, interessante én gezellige trip!