ONDERZOEK: 49 Zwitserse skigebieden verdwenen sinds 2000

Zwitserland is een van de landen waar wintersport diep in de cultuur zit, maar die traditie staat steeds meer onder druk. Uit een nieuwe analyse blijkt dat sinds het jaar 2000 al 49 skigebieden en dorpsliften definitief zijn verdwenen. Daarmee is één op de zes Zwitserse skigebieden in 25 jaar tijd van de kaart geveegd.

Steeds minder Zwitsers op de ski’s

Niet alleen het aanbod krimpt, ook de binnenlandse vraag neemt af. Volgens het Zwitserse Sportobservatorium gaat nog maar iets meer dan één op de vier Zwitsers regelmatig skiën. Dat was vroeger een veel groter deel van de bevolking. De redenen zijn herkenbaar: wintersport is duurder geworden, alternatieve sporten winnen terrein en voor veel gezinnen is een week skiën simpelweg te prijzig. Dit zet vooral kleine, lokale skigebieden onder druk.

De harde cijfers: 49 gebieden verdwenen

Uit de inventarisatie van Blick blijkt dat minstens 49 Zwitserse skigebieden sinds 2000 zijn gesloten. Volgens bergportaal Bergfex bestaan er momenteel nog 276 skigebieden in Zwitserland, dit aantal slinkt gestaag. De grootste klappen vallen in kantons waar wintersport traditioneel sterk vertegenwoordigd is:

• Wallis: 9 gesloten gebieden
• Graubünden: 7 gesloten gebieden
• In totaal: 17 kantons verloren minstens één skigebied

Waarom verdwijnen zoveel skigebieden?

Kleine en middelgrote skigebieden worstelen met dezelfde problemen: er is steeds minder sneeuw in de lagere delen, kosten stijgen – inkomsten niet en moderne bezoekers gaan voor comfort.

Skigebieden onder de 1500 meter hoogte krijgen steeds vaker te maken met korte winters, hoge sneeuwgrenzen, lange periodes van regen in plaats van sneeuw. Veel operatoren kunnen niet meer op voldoende sneeuwdagen rekenen om rendabel te blijven. De vaste kosten lopen op, onder andere voor: energie, personeel, sneeuwproductie en onderhoud van oude liften. Tegelijkertijd groeit de concurrentie van grote, sneeuwzekere gebieden die zwaar investeren in modernisering. Kleine liften verliezen terrein omdat wintersporters steeds vaker kiezen voor: meer kilometers piste, snelle gondels en stoeltjesliften, sneeuwzekerheid en veel faciliteiten. Voor kleine dorpen, waar vrijwilligers vaak nog de lift draaiende houden, wordt dat verschil steeds groter.

De strijd van de dorpsliften

Nergens wordt de situatie tastbaarder dan bij de dorpsliften. Deze kleine sleepliften waren ooit het hart van de lokale wintersport, maar kunnen nauwelijks nog overleven. Een voorbeeld: In Adelboden besloot sporthandelaar en snowboardpionier Bruno Mathys na bijna 20 jaar te stoppen met het runnen van de Norro-oefenlift. Hij zoekt een opvolger -en wil het hele liftproject gratis overdragen. Tot nu toe zonder succes. Het verhaal staat niet op zichzelf: in heel Zwitserland nemen vrijwilligers afscheid van liften die decennialang het hart van het dorp vormden.

Toekomst: blijven alleen de hooggelegen gebieden over?

Sneeuwzekere gebieden zoals Diavolezza of Saas-Fee openen vroeg en blijven populair, maar lagergelegen bestemmingen verliezen terrein. De kloof tussen “grote spelers” en kleine dorpsliften wordt elk jaar groter. Zwitserland kijkt daarmee aan tegen een structurele verandering: minder dorpsliften, consolidatie richting grote gebieden en wintersport blijft, maar wordt exclusiever en minder lokaal.